سمیرا
آمدی رفت زدل صبر و قرارم بنشین بنشین تا به خود آید دل زارم بنشین دل و دین بردی و اکنون پی جان آمده ای بنشین تا به تو آن هم بسپارم بنشین

چای آشتی..
نویسنده: سمیرا(پنج شنبه 85/3/25 ساعت 7:11 عصر)

شاید این حجم کوچک

باروزنه های آبی رنگش

مرا از تو بگیرد

دیوارها آه می کشند

زوزه باد در پله ها می پیچد

مثل آخرین گریه من

قهر که می کنی

سکوتت مرگ من است

خدا می داند تو هم

و این چای چه تلخ ما را آشتی می دهد...